قوله تعالى: فإذا قضیْتم الصلاة چون در بیم نماز خوف بگزارید، فاذْکروا الله، خداى را یاد میکنید، قیاما در بر پاى، و قعودا و نشسته، و على جنوبکمْ و بر پهلو، فإذا اطْمأْننْتمْ چون آمن گشتید و آرام یافتید، فأقیموا الصلاة نماز بهنگام بپاى دارید، إن الصلاة کانتْ على الْموْمنین که نماز بر مومنان، کتابا موْقوتا (۱۰۳) نبشتهایست واجب بهنگام.
و لا تهنوا و سست مگردید، و فرو مایستید، فی ابْتغاء الْقوْم در جنگ جستن با دشمنان من، إنْ تکونوا تأْلمون اگر شما از زخم مىدرد یابید، فإنهمْ یأْلمون کما تأْلمون ایشان هم درد یابند چنان که شما مىدرد یابید، و ترْجون من الله و شما از خدا آنچه امید دارید یاوید، ما لا یرْجون و ایشان آن نیابند، و کان الله علیما حکیما (۱۰۴) خداى داناى است راستدان همیشهاى.
إنا أنْزلْنا إلیْک الْکتاب ما این نامه بتو فرو فرستادیم، بالْحق براستى و درستى، لتحْکم بیْن الناس تا داورى کنى میان مردمان، بما أراک الله بآنچه خداى نمود ترا، و لا تکنْ للْخائنین خصیما (۱۰۵) و نگر که کژان را داورى دار نباشى.
و اسْتغْفر الله و آمرزش خواه از خداى، إن الله کان غفورا رحیما (۱۰۶) که خداى آمرزگار است مهربان همیشهاى.
و لا تجادلْ و داورى مدار، عن الذین یخْتانون أنْفسهمْ ایشان را که خیانت میکنند در خویشتن، إن الله لا یحب که خداى دوست ندارد، منْ کان خوانا أثیما (۱۰۷) آن را که کژ کار بود بزهمند،یسْتخْفون من الناس پنهان میدارند از مردمان، و لا یسْتخْفون من الله و پنهان نمیدارند از خداى، و هو معهمْ و او با ایشانست، إذْ یبیتون آن گه که شب بسر میبرند، ما لا یرْضى من الْقوْل بآنچه خداى نپسندد از سخن، و کان الله بما یعْملون محیطا (۱۰۸) و خداى بآنچه ایشان میکنند دانا است.
ها أنْتمْ هولاء آگاه بید و گوش دارید شما که ایناناید هن، جادلْتمْ عنْهمْ داورى بداشتید ایشان را، فی الْحیاة الدنْیا در زندگانى این جهان، فمنْ یجادل الله عنْهمْ یوْم الْقیامة آن کیست که داورى ایشان دارد روز رستاخیز؟ أمْ منْ یکون علیْهمْ وکیلا (۱۰۹) یا کیست که بر ایشان وکیل بود.